Author: Empordà SUP Tripper
•11:31
  • Spot: La Fosca & Pals
  • Riders: Gerard Alonso, Saül Martínez & Josep Parals
  • Foto: Monica Bedmar & Maria Diví
  • Texto: Saül Martínez.
Viernes 24 de enero

Tras una semana tremendamente intensa de trabajo y muchas horas delante de un ordenador veo acercarse un fin de semana sugerente aunque de previsiones extrañas. Un fuerte viento de poniente tiene que azotar nuestras costas mientras en el norte olas de más de 14 metros saludaran al personal. En Pals, las previsiones se vuelven locas anunciando al unísono mistral, poniente, garbí y nada, mientras el mar permanece en una calma total que hace más sugerente tomarse un chocolate caliente que crearse expectativas para una jornada de “algo” en el mar.

Tras un poco de caza y captura de leña (que aquí el invierno es frio y el calor caro) y una cena hipercalórica compruebo por última vez las previsiones y me voy a dormir casi llorando.


Sabado 25 de enero

A las 10 de la mañana me llama Gonzalo para decirme que rachas de casi 70 nudos mantienen a todo el mundo en la arena en Castelldefels. Las webcams por esas zonas muestran un vendaval y olazas pero aquí todo permanece tranquilo…o eso parece.
Pals no está funcionando pero el extraño comportamiento del mar hace que Gerard y yo salgamos disparados a buscar una posible ola.


Primer contacto: Torrevalentina.



Una buena ola abre a lo largo de la costa muy tocada por un potente sideoff. Si hay que quedarse no voy a dudarlo. Ya me veo que mi Severne Blade 4.5 y la Extremist haciendo el animal. Pero Gerard no viene preparado para tanto viento así que nos movemos un poco.


Segundo contacto “El definitivo”: La Fosca.



El panorama resulta espectacular. Una ola no muy grande rompe a la derecha de la característica roca que da nombre a esta playa. Al otro lado, una masa de agua gigantesca rompe a la perfección suavizada por el offshore que aquí también acompaña. No hay nadie surfeándola y como siempre sucede en estos casos, al no tener una referencia humana en la fotografía todo parece más pequeño.


Tras evaluar la situación decidimos un plan de ataque perfecto: Primero a por la pequeña para calentar y después a por Goliat.

Llega Josep en pocos minutos y todos en el agua constatamos que la potencia del offshore reforzado por el paso de las olas resulta extremadamente molesto. Pese a ello la sesión va resultando magnífica.

En un momento de motivación extrema algo sesga mi percepción del tamaño de las cosas y decido ir a surfear el monstruo que tenemos a la izquierda. Entonces sucede no inevitable en estos casos. Una de las series más grandes del día hace acto de presencia mientras remo con todas mis fuerzas hacia afuera. Lo veo tan grande y tan poco claro que en 0’5 decimas de segundos tomo una decisión absurda basada en mi primitivo instinto de supervivencia. Valoro en este tiempo lo que sucederá si me rompe encima, el tirón, el revolcón, no sé donde tengo las rocas, no sé cuando termina la serie… y cometo el error de soltarme el invento.


Por suerte no sucede nada y simplemente salgo escupido por detrás de la ola envuelto en millones de diminutas gotas de agua. Plan abortado y vuelta a la derecha.


Poco a poco parece que las cosas vuelven a calmarse y Gerard decide ir a por el pincho para probar la ola de la izquierda que media hora antes me ha dejado en shock. Viéndole a él, junto con 2 surfistas mas, esperar la serie tranquilamente me lleno de valor y vuelvo a por ella.


Sigue siendo enorme pero me siento confiado. Sin saberlo estoy a punto de surfear a SUP las 3 olas más grandes que he cogido hasta el momento. Quizás el mismo pánico que minutos antes me hizo cometer el error de soltar el invento se dedica ahora a coordinar cada uno de mis movimientos, pero lo cierto es que en ninguna de esas olas comento un error, ni siquiera una caída.

Fuera no hay nadie para captar este momento en una fotografía, solo está Josep mirando. Él será quien horas más tarde me dirá que mientras bajaba la ola una pared de 2 metros pasaba por encima de mi cabeza.

Domingo 26 de enero


Resacosos de la sesión de ayer volvemos a encontrarnos en La Fosca. El mar ha hecho la clásica jugada mediterránea de ser absolutamente distinto a como era el día anterior. Del gigante no queda más que una orillera cerrona mientras que en el otro lado de la playa lo que parece ser una fofa y enana ola resulta ser un juguete perfecto.


Me enfado conmigo mismo al no tener condiciones como las del día antes e igual que un niño consentido remo sin ganas olas que nunca llego a coger hasta que absolutamente desmotivado salgo del agua.


Entonces veo los colores, la luz, el contraste, Gerard haciendo un cutback perfecto a 3 metros de las rocas y Josep surfeando hasta la orilla una larguísima izquierda. ¡Que he estado haciendo todo este rato!

De vuelta al mar surfeamos durante horas facilísimas y largas olas todos juntos hasta la extenuación.




Lunes 27 de enero


Puesto que Gerard y yo tenemos la suerte de disponer de un lunes libre quedamos temprano para ver que tal el panorama por Pals dado que hay un parte de Tramuntana que, o bien entra y se hace windsurf o bien no entra y trae olas.



Se cumple lo segundo en modo glassy y perfecto pero sin sol y con frio así que un croissant&cacaolat mas tarde entramos.


A falta de una buena Tramuntana que ponga la arena en su sitio los fondos siguen siendo extraños pero no por ello malos. Como en las últimas ocasiones en Pals, hoy también toca moverse un poco para ir descubriendo el funcionamiento de cada pico. Desde una ola más cercana a la orilla veo a Gerard surfear mas legos una larguísima barra de derechas que todo el rato parece que vaya a desmoronársele encima pero que nunca lo hace.

Pasa el rato y el cansancio acumulado empieza a notarse en forma de frio y agarrotamiento pero llevamos detrás dos días perfectos y eso nos ha llenado de confianza. Una confianza que si bien dos días antes no me fue tomada en cuenta por el mar hoy pasará factura.


En una ola no muy grande algo sale francamente mal. Caigo no sé como golpeándome con una fuerza brutal las costillas contra el canto de la tabla. Me vuelvo incapaz de respirar ni una sola gota de aire mientras un intensísimo dolor irradia toda mi caja torácica, grito de dolor y tras el grito respiro. Al salir del agua siento que me recupero poco a poco, tanto como para verme capaz al poco rato de volver a entrar. Pero cada remada se traduce en una patada de karate en mis costillas así que abandono. Respiro y duele, rio y duele, toso y duele, no hago nada y duele.


Vuelta a casa a comer y el dolor se vuelve cada vez más intenso. Me he roto cosas, se a que duele el dolor y este me asusta así que voy al hospital a respirar gripe mientras espero para que traten mi hipocondría. Finalmente nada roto, solo un esguince intercostal y una contusión de caballo.

Tocará reposo entre semana para volver de nuevo al agua en unos días con la humildad en su sitio y el respeto entre ceja y ceja.

Saül.
This entry was posted on 11:31 and is filed under , , , , , , , , , . You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.

3 comentarios:

On 26 de enero de 2009, 14:05 , Test dijo...

Buen report y suerte con las costillas. Cuidalas o te darán la lata mucho tiempo ... te lo digo por experiencia.

 
On 3 de febrero de 2009, 7:39 , admin dijo...

Jo em vaig fer el mateix en windsuf fa uns anys...(catapulta amb tramuntana...) FA MOLT MAL!!!!! No sé si us heu fixat, pero molta gent a Hawaii fa SUP amb chaleco paracops......
Repos, és el millor.

Ignasi

 
On 11 de febrero de 2009, 14:41 , Empordà SUP Tripper dijo...

Doncs jo avui, pasades mes de 2 setmanes encara ho noto. Es un conyás tot i que ja estic molt millor.
Aquesta setmana sabré que tal estic forçant una mica amb la tramuntana.